Wat zijn we in de ban geraakt van het Coronavirus. Het grijpt ons zo aan dat we onze aandacht eigenlijk alleen daarop nog kunnen richten.
De minister-president en de koning richten zich met speciale boodschappen tot het volk; het lijkt wel oorlogstijd. En dat is het misschien ook wel. In de ban van een onzichtbare vijand die om zich heen slaat en niet te stuiten lijkt. Diepe sporen van onrust en onzekerheid. Verslagenheid door lijden en dood die zo dichtbij komen en zich zelfs in isolement moeten voltrekken. Machteloos en radeloos. Wanneer zal het ophouden? Elke dag weer moeten we constateren dat we als mensen zo’n beperkte controle hebben op de ontwikkelingen in de wereld en moeten we onze afhankelijkheid en kwetsbaarheid onder ogen zien. Het coronavirus heeft ons in de ban en ontwricht ons maatschappelijk leven en de economie. De wereld staat op z’n kop en ons leven lijkt ondersteboven te worden gekeerd. In de media zie ik plaatjes van mensen die hun kop in het zand lijken te steken en de vele waarschuwingen om afstand te houden in de wind slaan. Nonchalant en laconiek doen alsof zij geen onderdeel van deze crisis zijn. Onverschillig en onachtzaam de schouders ophalen en een feestje vieren. Hooghartig en arrogant menen dat zij het beter weten dan alle deskundigen. Zich ongelooflijk onverantwoordelijk gedragen en daardoor het virus wellicht zullen verspreiden. Hoe is het mogelijk!? Onze artsen en verpleegkundigen, die met gevaar voor eigen leven, zich onvermoeibaar inzetten om mensen in leven te houden, vragen jou en mij het virus niet verder te verspreiden. Is dat dan niet genoeg? Echt, het is zo’n kleine moeite om je telkens af te vragen of jij door jouw gedrag anderen in gevaar kunt brengen. Keer het om en laat je leiden door de roep: Wat kan ík bijdragen om verspreiding te voorkomen en goed te doen richting mijn naasten?
Beste mensen, door alle beroering en drukte lukte het me niet om u afgelopen vrijdag van een column te voorzien. Nu op zondagmiddag denk ik terug aan de kerkdienst die ik vanmorgen op de thuisbank volgde. Zondag Leatare. Dat betekent “verheug u”. Dan ga je toch even twijfelen niet? Je verheugen… in deze zware tijd… kan dat wel? Nou, wij mensen kunnen ook in deze tijden anderen tot heil zijn, lichtdragers in het donker. Wat heb ik de afgelopen dagen mooie initiatieven gezien. Mensen die boodschappen voor anderen doen die niet naar buiten kunnen, een kaartje schrijven, even bellen om te kletsen, een bloemetje afgeven om de lente te vieren. Kaylee van vier hoorde van haar moeder dat de ouderen in Ruimzicht geen bezoek meer krijgen en zich nu wel eenzaam moeten voelen. Waarop Kaylee meteen aan de slag ging en mooie knutselwerkjes en kaartjes bezorgde “om de mensen een beetje blijer te maken”. Oproepen om onze horeca te ondersteunen en een afhaal- of bezorgmaaltijd te bestellen. Boeren, bedrijven en burgers die mondkapjes inleveren voor onze zorgkanjers. Voor mij zijn dat tekenen van hoop, lichtpuntjes. Om dominee De Reuver van zondagmorgen te citeren: “Met het Licht in de rug zoeken wij onze weg in deze donkere tijd”.
Vrijdag schreef ik aan de medewerkers op het gemeentehuis een bericht om de moed erin te houden. Dat zeg ik ook tegen ons allen. Elkaar moed inspreken en elkaar bemoedigen. Dat hebben we in deze crisistijd nodig. Moed is de bereidheid je er in tijden van tegenslag en onzekerheid doorheen te slaan. Moed is je daarbij ook te richten op anderen, om hen te bemoedigen en te versterken. Moed is iets van jou en mij, iets persoonlijks. Namelijk een besluit om wel te doen tegenover al datgene wat ons op dit moment overkomt en tegenzit. Goed te doen ondanks alle hindernissen op onze weg die zo zwaar drukken. Ik wens u allen dus moed toe in deze onzekere tijd waarin we ons zo afvragen hoe het verder zal gaan. Houd de moed er in; samen kunnen we deze crisis overwinnen in het besef van “You’ll never walk alone”.
Dr. J.W.A. van Dijk
Burgemeester
