Waar je zomaar tegenaan kunt lopen als je omgeving in de ban is van regels rondom het corona virus en de besmettingen. Het klinkt heel onvriendelijk maar onze showroom is geen attractie voor kinderen.
Op de tafel ligt het lijstje voor de boodschappen al klaar. Er is goed over nagedacht want boodschappen doen is tegenwoordig wel even een dingetje. In de eerste plaats willen ze niet te vaak naar de winkels. Met in het achterhoofd dat iedereen er zo over denkt hopen ze dat het niet al te druk is. Nu ook de regel er is dat je maar één kind mee naar binnen mag nemen is de kans groot dat het toch wel wat rustiger zal zijn. De extra aanscherping van de regel blijkt ook wel nodig. Het idee, van ouders om er even niet met alle kinderen op uit te kunnen en dan een winkel te bezoeken moet hier en daar nog wel even ‘landen’. Natuurlijk begrijpt iedereen dat als je met een paar kinderen de hele dag binnen zit het ‘gewoon’ even een uitje is om een boodschap te doen. Helaas wel een gevaarlijk uitje. Het onzichtbare virus waard overal rond en een besmetting is zo opgelopen. En dat geldt niet alleen voor een winkel met levensmiddelen, zo blijkt. Een verkoper, uit een winkel met een showroom die keukens en sanitair verkoopt, verteld dat zijn winkel zo nu en dan veranderd in een ware attractie. Natuurlijk willen zij hun service blijven geven en zijn de showrooms open. Wat ze niet verwacht hadden is dat verschillende echtparen die nu samen thuis zijn en even niet weten wat te doen, de tijd aangrijpen om zich te gaan oriënteren op het gebied van de toch al zo lang uitgestelde plannen om de keuken of de douche of badkamer eens aan te pakken. En hup, kom op, wij gaan met zijn allen eens even een showroom bekijken. Hoe gezellig is dat. Kinderen achter in de auto en daar gaan ze. Aangekomen bij het woonwinkelpark rennen de kinderen, los gelaten door de winkels. Overal klimmen ze op en de allemaal zo blinkend schoon gepoetste opstellingen worden besmeurt met kinderhandjes. Tot zijn grote schrik werd zijn showroom een attractie. En dat was nu net één van de redenen, waarom een hele grote woonwinkel al de deuren van alle filialen gesloten had. De verkoper verteld verder dat ze toch echt op de verantwoordelijkheid van de eventuele koper hadden gerekend om ook in hun showroom zich aan de regels te houden. Hij besluit: ”Het kan toch niet zo zijn dat we een bord, voorzien van dikke vette grote rode letters, de mensen moeten blijven waarschuwen. Graag zou ik de showroom open houden. Wij hebben geen goederen die direct een besmetting over zullen brengen. Kijken doe je toch hoofdzakelijk met je ogen. Maar helaas. We moeten sluiten als het zo doorgaat. Het klinkt heel onvriendelijk maar onze showrooms zijn echt geen attractie voor kinderen. Ook wij lopen op deze manier een te groot risico.” De man was echt uit het veld geslagen. En zo komen er steeds meer verhalen van ervaringen rondom de Covid-19 of Corona regels. Verhalen waarvan u en ik misschien verbaasd staan te kijken. Waarom zoekt men toch steeds weer het uiterste toelaatbare. Zo jammer.
Maar goed ook zij gingen de laatste weken niet meer samen de boodschappen doen. Dat is verre van gezellig, maar helaas pindakaas nu even niet dus. Ze hebben besloten de boodschappen te verdelen. Niet met een bewuste bedoeling hoor. Maar hij doet de zware- en zij de bijzondere boodschappen. Bijvoorbeeld bij de drogist of zo. Om er toch even uit te zijn pakt ze dan de fiets. Ook weer alleen, niks aan. Maar het is voor het goede doel. Geen besmetting alstublieft. Toch moeten ze er allebei meer tijd voor uittrekken hebben ze gemerkt. Even vlug, is er niet bij. Vandaag gaan ze toch wel even samen op pad. Het is rond één uur als ze aankomen op het marktplein in het dorp. Daar zien ze tot hun ontsteltenis dat de handhavers druk bezig zijn alle markthandelaren te sommeren de kramen in te pakken en de markt te verlaten. Een bizar gezicht zo midden op de dag. De anderhalve meter afstand regel bleek niet te werken en de risico’s werden daardoor te groot. Iets verderop is de winkel waar ze een boodschap gepland hebben. Ze hadden al gehoord dat erbij verschillende winkels buiten rijen met mensen zouden zijn voordat je naar binnen mocht. Dus voorbereid waren ze wel. En toch is het een rare gewaarwording nu ook zelf in de rij te staan bij een winkel. Op de straat zijn vakken getekend met blauwkrijt. Daar moeten ze in gaan staan. Op aanwijzing van een winkelmedewerker mogen ze elke keer een vak opschuiven tot ze één, voor hun ogen schoongepoetst handvat van een winkelwagentje in de handen gedrukt krijgen. In de winkel wordt erop toe gezien dat je voldoende afstand houdt. Toch blijkt ook dat een lastige ervaring. Bij de kassa staan weer strepen op de grond als houvast voor de afstand. Goed geregeld. Dat zeker. Maar leuk is anders. En dan komen ze terug op het parkeerterrein. De tassen zetten ze achter in de auto. Daar staat nog de tas met lege flessen. O ja! Zij pakt hem en loopt ermee naar de bakken om ze erin te mikken. Ondertussen brengt hij het winkelwagentje terug in de rij. Als ze terug komt ziet ze hem bij de auto staan. Gek, waarom is hij nog niet ingestapt. Het linker portier heeft hij opengetrokken en staat voorovergebogen. Als ze dichterbij komt ziet ze wat er aan de hand is. In de auto zit een mevrouw. Ze zit verdwaasd om zich heen te kijken. Ze hoort hem vriendelijk vragen: ”Gaat het goed met u mevrouw. Wilt u misschien deze sleutels anders wordt starten wel een beetje moeilijk?” Ze kijkt hen aan en even lijkt het erop dat ze niet weet wat te zeggen. Dan slingert ze met haar sleutels voor zijn ogen langs en zegt: “Nou, nee hoor die heb ik hier.” Geduldig blijft hij wachten, en dan lijkt het tot de mevrouw door te dringen dat ze in een verkeerde auto is gaan zitten. Ze kijkt nog eens rond om vervolgens vlug haar spulletjes van de stoel naast haar te pakken. En dan haast ze zich de auto uit. Als je nu denkt dat de mevrouw even blijft staan om haar vergissing te erkennen dan heb je het mis. Zonder ook maar één woord te zeggen loopt ze weg. Je begrijpt dat tweepaar ogen haar nastaren. Hij trekt zijn schouders op en zegt: ”Nou een vergissing is toch niet zo erg. Zo zie je maar iedereen heeft zoveel in het hoofd om rekening mee te moeten houden. Maar even pardon of sorry had wel zo netjes geweest. Geef me even die schoonmaakdoekjes en de tissues aan. Even de boel reinigen. Je weet maar nooit.” Gelukkig dat ze al vanaf het begin van de meldingen van besmettingen een nieuw pakje reinigingsdoekjes en tissues in de auto hadden gelegd. Samen met een afvalzak. Zo waren ze erop voorbereid dat ze ook in de auto hun handen extra konden reinigen. Nu komt dat wel helemaal goed van pas. Deze mevrouw kennen ze niet en je weet maar nooit.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
