Column | Een jubeljaar voor Odulf

Foto: Barneveld.nieuws.nl

Dit huis is een huis waar de deur openstaat.

Waar zoekers en zieners, genood of gekomen, hun harten verwarmen, van toekomst gaan dromen.

Waar in wat hen drijft tot herkenning gaat komen, de vonk van de Geest in hun binnenste slaat.

Column door burgemeester Dr.J.W.A.van Dijk

Met dit prachtige openingsgezang begonnen we zaterdagavond 5 september jl. de plechtige viering van het 50-jarig jubileum van het kerkelijk centrum Odulf van de Rooms-Katholieke geloofsgemeenschap in Voorthuizen. Gezongen door de cantorij, de zangers op goede afstand van elkaar. Natuurlijk wilden we allemaal graag meezingen en hadden veel meer mensen naar deze viering willen komen, maar samenkomsten en samenzang, daar zijn we in coronatijd voorzichtig mee. Odulf was een geestelijke die zich in de 9e eeuw vanuit Noord-Frankrijk bij de bisschop van Utrecht vervoegde. Later vestigde hij zich in het Friese Stavoren om er een kanunnikenkapittel te stichten dat uitgroeide tot een Benedictijnerklooster. Odulf bleek een overtuigend prediker en stond bekend om wonderbaarlijke profetieën die werkelijkheid werden. Nu kan ik pastoor Zeman die de dienst leidde niet met hem vergelijken, maar zijn inspirerende woorden over kerk zijn en geloven in deze tijd raakten me wel. Hoe beloftevol is een deel van zijn tekst voor de verkondiging: “Waar er twee of drie verenigd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in hun midden”.

Een 50-jarig jubileum van Odulf. Ik moest erbij denken aan de symboliek van dat getal. Tien keer vijf! Vijf, in de Bijbel een getal dat verwijst naar genade, verlossing en vrede. Bijzonder waardevolle waarden en dan nog tien keer ook! Of de vijfde letter van het Hebreeuwse alfabet dat ook gebruikt wordt als getalswaarde voor de 5, de letter ‘Hee’. Een woord dat ook staat voor ‘venster’. Hoe mooi is dat, een geloofsgemeenschap met vensters naar buiten. Een kerk waarin men zich niet achter dikke muren verschuilt, maar het Licht naar binnen laat en met een open blik door het venster de wereld om zich heen betrekt. Kerk zijn midden in de samenleving. De symboliek van dat 50-jarig jubileum bracht me ook bij de betekenis van het Jubeljaar. Elk 50e jaar vierden de Israëlieten het feest van jubel en bevrijding. Het land bleef onbebouwd en kreeg een jaar van rust. Alle bezittingen keerden terug naar de oorspronkelijke eigenaars. Schulden werden kwijtgescholden. Slaven herkregen hun vrijheid. Blijvende verarming werd zo voorkomen, er werd een nieuw begin gemaakt. De ballast van het verleden werd afgeworpen. Voor iedereen een nieuwe start om het leven een wending te geven. Wat komen tijdens een jubeljaar met zijn betekenis van bevrijding en nieuw begin de waarden van genade, verlossing en vrede van dat getal vijf tot een geweldig hoogtepunt, een climax. Verder doordenkend op de betekenis van dat vijftigste jaar, het Jubeljaar met de rust die het land wordt gegund, kwam ik bij de boodschap van paus Franciscus en zijn encycliek “Laudato Si” (Geprezen zijt Gij). De paus doet daarin een dringend appel om zorgvuldiger om te gaan met onze aarde. De encycliek is als het ware een wake-up call over “de zorg voor ons gemeenschappelijke huis”. Ons klimaat is op hol geslagen; we zullen alle zeilen moeten bijzetten en de schade gaan herstellen. We kunnen de klimaatproblematiek niet langer ontkennen of er onverschillig onder blijven. Berusting of blind vertrouwen in technologische oplossingen miskent de eigen individuele en collectieve verantwoordelijkheid die we als mensen hebben voor een meer duurzame samenleving. Ons eigen handelen kan het verschil maken. Wij allen hebben een opdracht de zorg voor de schepping en elkaar serieus te nemen. Een jubeljaar zet ons als mensen dus in nieuwe verhoudingen én het maakt ons duidelijk dat wij geen “meesters” zijn over onze aarde maar er als “gasten” mogen verblijven.

Vijftig jaar geleden, bij de start van kerkelijk centrum Odulf, zond de KRO-televisie het programma “Bomans in triplo” uit. De schrijver Godfried Bomans ging daarbij in gesprek met zijn broer Arnold en zijn zus Wally over hun kloosterleven. Nederland mocht door het venster meekijken over wat hen bewoog zo radicaal te kiezen voor een leven in dienst van kerk en samenleving. In die vijftig jaar is de secularisatie en ontkerkelijking doorgegaan maar de waarden die kerken verkondigen blijven dezelfde. Daarom zijn vensters nodig en nuttig. Om van buiten naar binnen te kijken en van binnen naar buiten. Dan kunnen kerk en samenleving verbonden blijven. “Laudato Si”.

Dr. J.W.A. van Dijk

Burgemeester

 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen