Daar zitten we dan. Tegenwoordig doen wij aan videobellen. Het valt direct op dat onze haarbossen aardig uitgegroeid zijn.
Door juffrouw Raadgever
Wat nu. De kappers blijven voorlopig nog dicht. Dus mogen we nu thuis ‘kappertje’ spelen. We wisselen wat handigheden uit en dan vertelt ze me dat bij haar ineens beelden van al heel wat jaren geleden opdoemen. Weet je nog, vraagt ze met een lach in haar stem; die dag dat halverwege de middag de telefoon ging. Jij was toen hier. Aan de andere kant van de lijn was de stem van haar dochter te horen geweest. Compleet overstuur. De tranen kwamen nog net niet door de telefoon heen. Of het mogelijk was dat mam direct in de auto wilde stappen. Kom alsjeblieft snel. Dit kon ze echt niet door de telefoon uitleggen. “Echt mam, ik overdrijf niet als ik zeg dat dit echt heel erg is.” Ze had nog gevraagd of haar dochter ietsje duidelijker kon zijn maar dat bleek niet te kunnen. Dus had ze met een bonkend hart haar tas gepakt en de jas van de kapstok gerukt. Zonder hem aan te trekken was ze naar de parkeerplaats gerend en in de auto gestapt. Toen ze één keer zat had ze in het autospiegeltje haar verhitte gezicht gezien en geschrokken. Zo moet ik niet gaan rijden dan krijg ik ongelukken. “Kalm aan Henrik” had ze tegen haar spiegelbeeld gezegd. Even diep zuchten en dan pas starten. En het was zowaar gelukt om weer wat rustig te worden. Wat fout om zich zo op te laten hitsen terwijl er nog helemaal niets feitelijks verteld was. Waar was ze nou helemaal mee bezig. Tijdens de rit naar het huis van haar dochter waren er verschillende scenario’s de revue gepasseerd. Met drie kleine ondernemende kinderen waren er héél veel mogelijkheden om in dit soort paniek, zoals haar dochter nu was, te komen. Alles was mogelijk.
Toen ze, bij haar dochter door de schuurdeur binnen was gekomen, was het verbazingwekkend hoe stil het in huis was. Ze was door de woonkeuken gelopen, niemand! Toen had ze haar dochter op de bank in de kamer aangetroffen. Helemaal behuild. In de box lag de kleinste te slapen. In de tuin buiten zat haar kleinzoon van vijf op de rand van de zandbak rustig te spelen. Hoe dan! Waar is de brand? Nu de ‘brand’ bleek boven op haar kamertje te zitten. Ze moest maar even gaan kijken dan kon ze met eigen ogen zien hoe erg het wel niet was. Met een zucht van opluchting had ze haar dochter het feit laten bevestigen dat er dus geen slachtoffers waren gevallen. “Nee, dat niet maar het is minstens zo erg. Ga nou eerst maar kijken”, had haar dochter gezegd. Dus was ze zachtjes naar boven gelopen en had nieuwsgierig de slaapkamerdeur van haar oudste kleindochter opengedaan. En wat ze daar aantrof was zo niet wat ze had verwacht. Op de stoel naast haar bed zat haar zes jarige kleindochter met een schuldig gezicht in een spiegeltje te kijken. Toen ze haar zag sprong ze op en riep “oma, oma! Ik wilde mamma alleen maar verrassen en nu is ze heel boos en verdrietig.” Voor haar staat haar kleindochter. Haar mooie lange blonde haren heeft ze met een schaar bewerkt. Op de grond liggen allemaal lange slierten haar. Ze heeft over haar hele hoofd hakken geknipt en daarmee haar hele haardos verwoest. Het is inderdaad verschrikkelijk zoals het eruit ziet. En dat haar dochter daar verdrietig over is dat snapt ze best. Maar hallo, gelukkig kan dit wel weer aangroeien. Met de pop die ook een knipbeurt heeft gehad is dat een ander verhaal. De kleine meid had heel veel spijt en zag nu wel in dat zelf je haar knippen niet altijd goed lukte. Toen het ergste verdriet over was hebben ze samen haar haren wat in een nettere vorm geknipt. Toen ze buiten een kopje thee hadden gedronken was de boosheid alweer wat gezakt. Gelukkig was het niet erger dan dit. Een paar prachtige hoofddoekjes moesten de schade verbloemen en ook kreeg pop zo’n mooi hoofddoekje. En dan maar wachten tot het weer aangegroeid is. Haar pappa heeft zich slap gelachen toen hij thuiskwam. O, deze actie had hij vroeger ook uitgehaald. “Dat overleef je wel hoor,” had hij gezegd.
Toen ze allang weer thuis was had ze bedacht dat dit weer één van de overdreven reacties was waaraan haar dochter wel vaker leed. Direct reageren op een voorval zonder even te relativeren en zij had er weer, zoals gewoonlijk direct, ook zonder te relativeren actie op ondernomen. Zo moeder zo dochter kun je wel zeggen.
En nu moeten we dus allemaal thuis knippen. Of de mode voor mannen moet ook een staartje in de nek worden. Eerlijk is eerlijk, om zomaar de schaar in het haar van haar echtgenoot te zetten wordt nog wel even een dingetje. Gelukkig dat ze bijna de straat niet op komen en als het echt mislukt kunnen ze altijd de boel nog kaalscheren en de schade bedekken met een pet of hoed. Allemaal heel veel succes met jullie knippogingen. En bedenk het groeit heus wel weer aan als het mis gaat. Je moet dan wel even geduld hebben.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
