De buldog greep het kleine hondje in haar nek en liet niet meer los

De telefoon gaat en ik krijg een paniekerige stem aan de telefoon. Het is een kennis van ons. “Heb je even want ik moet dit even van me afpraten,” begint ze haar verhaal. “Natuurlijk, zeg ik en zak op de dichtbij zijnde stoel, vertel!” En dan komt haar verhaal. Geen speld tussen te krijgen: Het was gisteren. In het stadspark dicht bij de buitenwijk van de stad is het heerlijk wandelen. Of de zon nu wel of niet schijnt de hond moet altijd naar buiten. Die stok achter de deur is elke dag weer goed voor zeker drie wandelingen. Ja, het is even doorzetten als je net gegrepen wordt door de spanning van het boek dat je zit te lezen. Maar de kleine hond staat voor je en blijft je strak aan kijken. Zijn bruine ogen doen je smelten en met een zucht leg je het boek aan de kant. Vooruit dan maar. Het is ook wel tijd dat ook het baasje even een frisse neus gaat halen. Het heeft hard geregend en dus raadzaam om de, volgens de kinderen, stomme laarzen aan te trekken. Het is nu eenmaal zo dat zij het liefst laarzen en kleding met zeer opvallende printen koopt. Je kent ze vast wel. Zwart met bloemen of roze met grote stippen. Vooral de fluor kleuren kan zij niet weerstaan. Lekker opvallend en apart, precies wat zij zoekt. Niemand wil ze hebben en dus afgeprijsd. Top. Net als ze de deur achter zich dicht wil trekken komt een van de kinderen aanfietsen. “Ga je mee, vraagt ze, even met de hond een rondje.” “Dacht het niet, zegt haar puberzoon, je ziet er niet uit met die laarzen. Ik zet wel een kopje thee voor je. Doeg!” Het was anders wel gezellig geweest en ze hadden even samen kunnen kletsen. Straks maar dan, bij de thee.

Helaas wordt straks wel een heel veel beetje later. Als ze aankomt bij het stadspark is het er heel rustig. Bij het grasveldje laat ze de hond los, zodat hij even heerlijk kan rennen. Dan besluit ze hem weer aan de lijn te doen en om nog even flink door te lopen. In de verte ziet ze iemand lopen die druk bezig is met haar mobiel, maar ze let er verder niet op. Dan uit het niets komt er ineens iets op hen afstuiven. Voor ze het weet is haar hond in een gevecht verwikkeld met een hond zeker een maat groter dan hij zelf. Ze schrikt en begint te gillen. Ook de mevrouw die ze eerder had zien lopen komt aangesneld. Dan zien ze bloed. O, heden wat gebeurt hier allemaal ineens. Ze buigt voorover en ziet dat de hond haar hond in zijn nek vast heeft en niet van plan is om hem los te laten. Ze geeft de hond een harde schop tegen zijn kont maar het heeft geen enkel effect. Samen met de eigenaar van de andere hond proberen ze beide honden uit elkaar te trekken. Als de vrouw een stok in de bek van de hond duwt laat hij eindelijk los. De kleine hond bloed. De vrouw zegt dat het haar spijt en dat ze even afgeleid was. Anders doet ze haar hond altijd direct aan de lijn als ze iemand aan ziet komen. Hij heeft namelijk pas nog een andere hond te pakken gehad. Nu was ze duidelijk te laat.

De vrouw geeft haar telefoonnummer en zegt dat ze maar moet bellen als er iets is. Ze zegt vriendelijk gedag en loopt snel weg. Nu de hond wel aan de lijn. Ze laat mijn kennis totaal overstuur achter met een bloedende hond. In haar armen tilt ze hem naar huis en legt hem in de mand. Met doeken veegt ze het bloed weg en ziet dat de beet gelukkig niet erg diep is. Er zitten een paar gaten die best wel erg bloeden. Ze belt de dierenarts en mag aan het einde van de middag langs komen. Gelukkig blijkt er verder geen schade. Ze belt het telefoonnummer en meldt welk bedrag de rekening van de dierenarts is. De vrouw zegt dat ze het geld zal komen brengen.

Als ’s avonds de bel gaat staat er een echtpaar op de stoep. De eigenaar van de hond en haar man. Nu lijkt alle vriendelijkheid ineens verdwenen. Het blijkt dat ze de hond net hebben moeten laten inslapen. Dit was namelijk niet de eerste keer dat hij lelijk deed tegen een ander. Maar zij hebben nu een rekening voor onze kennis. Uit foto’s is gebleken dat de hond schade had aan zijn hersenen. En zij heeft gezien dat de hond die middag een schop heeft gekregen. Volgens hen is dat de oorzaak dat hij zo hard gebeten heeft. De schop heeft ze pas nadat de hond zijn tanden in de nek, van haar hond gezet had, op zijn achterste gegeven. Zeker weten niet op zijn kop. Ze vindt het heel erg dat de hond er nu niet meer is. Maar dat is niet haar schuld. Het wordt een welles en nietes gesprek. Ze komen er niet uit. Uiteindelijk vertrekt het stel zonder ook maar een cent te betalen. Vandaag, bij het controleonderzoek bij de dierenarts vertelt ze wat er die avond nog gebeurd is. De dierenarts zegt dat de hond inderdaad bij hem is gebracht. Er was geen sprake van schade aan de hersenen door een schop. Het beest had een andere hersenafwijking en die zat er al langer. Er waren meer klachten geweest. Heel handig om het zo te spelen. Om zo onder de betaling uit te komen. Dat zegt zeker iets over deze mensen. Eén raad aan eigenaren van honden die ze niet volledig onder controle hebben. Aanvaard de gevolgen van de brokken die ze maken en laat niet een ander met de financiële schade zitten. Neem alsjeblieft je verantwoording. Gelukkig is de hond van onze kennis snel hersteld maar de angst zit er nog steeds in. Zo jammer, zo’n negatieve ervaring. Het verandert vaak de spontaniteit, die bij veel honden juist zo leuk is.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever