Koppie erbij dus

“Gladde wegen en een laagstaande zon zijn weer dé mogelijkheden waar je rekening mee moet houden als je in de herfst op pad gaat. Niet alleen ’s morgens maar ook ‘s avonds. Het is een gegeven. En toch zeg ik het maar weer even hardop.”

Column juffrouw Raadgever

Veel betekenend kijkt ze me aan. Ze heeft gelijk, het is meestal zo dat je even weer wakker geschud moet worden. Al hoewel. “Ja ha, zegt ze, voor mij eigenlijk niet nodig hoor. Als je een keer een nare ervaring hebt gehad zit er altijd wel een herinnering in je hoofd. Weet je als de sfeer naar gladheid ruikt gaan er bij mij belletjes rinkelen. Je kunt het gek vinden maar ik rij dan altijd iets langzamer zodat, als er iets gebeurt ik nog ruimte heb om te reageren. Vanmiddag schrok ik me ook weer wild. Even de situatie schetsen. Ik rij op de 60 km weg richting mijn afslag naar de snelweg. Ik moet linksaf. Ruim voor mij rijdt een kleine vrachtauto met aanhanger. Hij wil ook linksaf en remt af voor een tegemoetkomende auto. Ik wil bij mijn voorganger aansluiten maar zie dat er rechts een auto van de afrit komt. Ik denk dat hij blijft staan maar niets is minder waar. Ineens geeft hij gas en duikt rechts langs mijn voorganger om vervolgens frontaal in mijn richting te komen. Het gaat allemaal zo snel, in een reflex kijk ik in mijn spiegels en sta op de rem. De auto schiet tussen mijn auto en mijn voorganger door en op het nippertje voor de tegemoetkomende auto langs, die in middels ter hoogte van mijn voorganger is, de rechter weghelft op. Het gaat allemaal net goed. Behalve met mij. Ik besef dat een ander me zo vreselijk in gevaar heeft gebracht dat ik er misselijk van ben. Echt ik heb een heel lelijk woord geschreeuwd. Zo jammer dat die onverlaat het niet gehoord heeft. Maar goed dit ging gelukkig goed,” besluit ze. Wat zou er gebeurd zijn als… Heel vaak is het op dat punt zo glad. Er rijden veel landbouwvoertuigen en tractors die natte aarde of anders verliezen. Zeker nu in deze tijd van het jaar. Het doet ons denken aan een gebeurtenis van jaren geleden.

Het was al wat later op de avond dat er aan de deur gebeld werd. Er stond een politieman op de stoep. Hij vroeg of het klopte dat op dit adres een man van rond de twintig woonde die in een gele auto reed. Verschrikt antwoordde vader, die opendeed dat het inderdaad het geval was. “Dan kunt u beter even met ons meekomen. In de auto vertel ik u wat er is gebeurd.” En zo gebeurde het dat onze vader met een politie naast zich en moeder achterin richting het ziekenhuis vertrok. In de auto brengt de politie hen op de hoogte. Er was een ongeluk gebeurd op de buitenweg langs het kanaal. Een van de auto’s was in het water terecht gekomen. Gelukkig hebben de omstanders de bestuurders direct veilig kunnen stellen. Helaas werden ze wel eerst verwisseld. De één liep verdwaasd rondjes, de ander is zelf uit de auto en het water tegen de wal op gekropen. Hij zat met zijn rug tegen een lantaarnpaal toen hij werd ontdekt. Dit bleek uw zoon te zijn. Zijn onderbeen is op verschillende plaatsen gebroken. In eerste instantie hebben we nog gezocht naar een passagier. Beide bestuurders zijn naar het ziekenhuis overgebracht. Het bleek dat niet uw zoon maar de bestuurder van de andere auto nogal gedronken had. De mensen die langs de weg een wandeling maakten hadden hem hard en slingerend op zich af zien komen. Ze waren blij geweest dat hij voorbij was. Maar toen hadden ze een harde klap gehoord en een plons. Door de botsing was de gele auto in het water terecht gekomen. Iemand die aan het kanaal woonde had direct de politie gebeld en waren gaan kijken wat er gebeurd was. Het was bietentijd en dus langs het kanaal super glad als gevolg van het binnenhalen van de oogst. Onze broer had geen schijn van kans wat hij ook remde, hij gleed door de plomp in. In het ziekenhuis aangekomen moesten de agenten vader stevig vasthouden anders had hij de jongeman, die met wat kneuzingen naar huis werd gestuurd en langsliep, een flinke aframmeling gegeven. Intussen zat thuis een aantal kinderen in spanning. Mobiele telefoons waren er nog niet, dus werd er vanuit het ziekenhuis gebeld dat op het kapotte been en gekneusde ribben en een klaplong na het redelijk goed ging. Heel laat die avond mocht hij, omdat hij dat persé wilde, mee naar huis. Er werd een bed voor hem in de kamer gezet. De volgende morgen was ons medeleven erg groot. Zo groot dat zijn zus erin trapte om het zwemdiploma van haar broer boven te gaan halen. Deze zou hij nodig hebben als de politie hem kwam ondervragen later op de dag. Helaas voor hem deed het lachen hem behoorlijk pijn. Zijn gekneusde ribben straften hem voor zijn flauwe grap af. Toen het autowrak afgeleverd werd op de parkeerplaats stond het dak in een punt. De waterplanten hingen uit de ramen. Het heeft wel even geduurd voor hij helemaal hersteld was en een andere auto kocht. Ook hij had de gladheid op de weg als extra minpunt ervaren. Zo’n avond en halve nacht willen we liever niet weer meemaken. Opletten dus, rommel op de weg kan super gevaarlijk zijn. Ik wens iedereen veel veilige, oplettende kilometers. Koppie erbij!

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever