“Wat een gezelligheid hebben wij de laatste week van het jaar 2020 beleefd.” Met een lach van oor tot oor schuift ze aan de grote achter tafel een stoel bij.
Column door juffrouw Raadgever
Op de tafel liggen uitgespreid, geschat, een veertigtal kerst en felicitatiekaarten. In de kamer, een bloemenzee van boeketten en kerstbakjes. Vanmorgen heeft ze me gebeld. Of het zou lukken om even langs te komen. Ik moest het zelf zien want vertellen kon ze het me niet. “Mijn hard barst haast van geluk”, zei ze. En wie ben ik dan om geen gehoor te geven aan deze uitnodiging. Even meevoelen in haar geluk zal mij ook goed doen. Dus heb ik alles laten vallen waar ik mee bezig was. Dat kom straks wel weer. Ik was net begonnen de kerstboom af te tuigen. Om me heen alle verpakkingsdozen van de kerstspullen. Het is bij mij zaak de boel goed en netjes op te ruimen. Dat scheelt volgend jaar weer met het vinden van de spullen. Als ik bij haar aanbel zwaait de deur wijdt open. Hoe welkom wil je zijn. Als de koffie is ingeschonken met daarnaast een schaaltje, zelfgemaakte nieuwjaarrolletjes. Gevuld met een lading slagroom. Een traditie die ze al jaren in leven houdt. Ik weet dat er zakkenvol naar de gezinnen van haar kinderen gaan. Samen met van die doosjes houdbare slagroom zodat ze de rolletjes zelf kunnen vullen. En dat die rolletjes welkom zijn is me inmiddels ook al lang duidelijk. Een van de kleinkinderen legt ruim voor oudjaar de ‘bestelling’ al bij haar vast. Dit jaar zei hij er ondeugend bij: ”we willen allemaal wel tien oma. Deze zelfgemaakte rolletjes zijn veel lekkerder dan die uit de winkel.” Nou had ze me toevertrouwd, zeg daar maar eens nee tegen. Dus zeker weten dat er dit jaar nog meer zijn gemaakt dan andere jaren. Wel weet ik dat ze gestopt is de rolletjes bij de buren af te geven. Het was een teleurstelling zoals daarop gereageerd werd. Zo jammer, want juist dit jaar zou je wat meer verbinding met je buren willen. Maar haar besluit staat vast. Na zeker drie jaar zonder zelfs maar een kleine reactie dat ze lekker waren, is het voor haar dus wel klaar. En ik snap het.
Ik kijk om me heen en zie dat ze niet overdreven heeft. Haar kamer is een bloemenzee. Ik ben zo blij voor haar. Als ze zit vertelt ze: Het begon vorige week met de verjaardag, van mijn maatje, al vroeg belden de kinderen om de beurt. Alsof ze het afgesproken hadden. ’s Avonds kwam op veilige afstand een van de zoons en samen hadden ze geborreld op het geluk van de jarige. Het cadeautje lag klaar bij de andere zoon dus die kreeg hij later. Toen hij hoorde wat het was bleek dat een lang gekoesterde wens in vervulling zou gaan. Maar hij moest nog even geduld hebben. Er kwam die avond ook een telefoontje dat de volgende dag iets bezorgd zou worden. Of ze maar even vroeg in de kleren konden zijn. Dus om halfacht stond manlief de volgende dag, al in de kleren. Maar er gebeurde helemaal niets. Hoe dan? Tegen half tien heeft hij een app gestuurd met een paar vraagtekens. De reactie was verbaasdheid. Zij, de drie zoons hadden toch alles goed geregeld? En dat hadden ze. Om kwart voor tien kwam een zeer uitgebreid ontbijt. Wat een geluk dat ze alleen een kopkoffie hadden genomen. Diep in hun hart wisten ze dat het iets van een ontbijt moest zijn. Maar zo uitgebreid was wel overweldigend en heerlijk. Meer dan genoeg. ’s Middags kwam de andere zoon nog met een gigantische bos bloemen. Van haar man had ze een prachtige grote bos rozen gehad en een mooi cadeautje. Toen volgde een dag met allemaal felicitaties in allerlei vormen. Geweldig zeker nadat alles afgelast was wat ze eerder dit jaar geregeld hadden. Ook de tweede poging om aangepast hun bruiloft te vieren werd geannuleerd. Zo verdrietig. Maar dit maakte alles ruim goed. En toen kwamen de kerstdagen. Het was haar opgevallen dat de verschillende omroepen, soms in samenwerking, zich ingezet hebben om mooie programma’s en films te tonen zodat de kerstboodschap de wereld in gezonden werd. Zeker nu alle kerken het dringende verzoek hebben gekregen de deuren te sluiten. Het meest mooie vond ze de vertelling en het zingen van bekende zangers en zangeressen allemaal samen. En de prachtige zandtekeningen van de zandkunstenaar. Hartverwarmend. Of ik dat ook meegekregen had. Ja ook bij mij was dat niet ongemerkt gebleven. Tweede kerstdag hadden ze na goed overleg en tekenen van ‘veilig’ bij een van de zoons aan kunnen schuiven bij een, zichtbaar met liefde verzorgd, uitgebreid kerstdiner. Onderweg, hadden ze in de auto ‘hun’ liedje, Du van Peter Maffay, keihard meegezongen. Heerlijk. Wel bijzonder dat net dat liedje op de radio kwam. “Weet je, eindigt ze haar verhaal, dat de kinderen sámen er zo’n onvergetelijke week van hebben gemaakt vind ik nog het meest fijne. Wij hadden inmiddels de moed op gegeven er nog iets van te maken. Wel hadden we extra boodschappen in huis gehaald. Alles redelijk houdbaar. En toch moet me van het hart dat er bij ons de laatste tijd een sluier over alle feestelijkheden ligt. Een sluier van het missen van een deel van de familie. Familie die zich bewust afzijdig houdt. Voor mij onbegrijpelijk en verdrietig. Zeker in de afgelopen week.” Dan is het even stil. Er volgt een diepe zucht. “Maar dat mag de overhand niet krijgen. Ik voel me gelukkig met wat er wel is. Dit komende jaar gaan we er met heel veel moed weer tegen aan. Er wachten nog heel veel leuke dingen. Zeker als we uit de Lock-down zijn en het covid virus aanbanden gelegd. En er weer rust is in de ziekenhuizen en verzorgingshuizen. Laat het alsjeblieft snel zijn.” Ze heeft gelijk. Laat het snel zijn. Ik ben zo blij voor haar dat ze zoveel verrassingen heeft gehad en dat ze ervan heeft genoten. Wat fijn dat ook ik mocht delen in haar blijdschap. Laat het nieuwe jaar ons maar heel veel die momenten geven. Een jaar vol verwachtingen zal het moeten worden.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
