Geloof me maar ook taal- of dialect discriminatie kan zomaar de hele vakantie verpesten en dat is niet van de laatste tijd.
Column juffrouw Raadgever
De vakantieplannen waren al helemaal rond. Voor het eerst waren ze op de vakantiebeurs eens rond wezen neuzen. En ja hoor ook zij werden overgehaald om ergens in het cognac gebied onderin Frankrijk een compleet ingerichte tent te huren. Bedden, kookspullen alles zou aanwezig zijn. Een prachtige omgeving met de mogelijkheid voor veel uitstapjes. Het strand ligt aan de overkant van de camping. Aan kinderen, van klein tot groot, is ook gedacht. Toch is dat niet hét wat hen overhaalt. Het glaasje wijn/cognac wat hen in de handen wordt gedrukt, om te proeven, smaakt naar meer. De belofte van de vele wijngaarden hun hekken gastvrij openzetten voor proeverijen is voor de cognac liefhebber, dát wat hem de streep over trekt. Ze boeken en betalen een groot gedeelte van de totale kosten. Als ze naar huis rijden, met de papieren in een keurige map, hangt in de auto, dan al, een vakantiesfeer. Voor het eerst in hun leven hebben ze een reis naar het buitenland geboekt. Het is een feit. Dit jaar gaan ze naar Frankrijk. Iets om naar uit te kijken. Thuis gekomen is het die avond één van vakantie voorpret. Landkaarten komen op tafel en de kinderen kunnen hun geluk niet op. Frankrijk Who!
Het is een week voor de vertrekdatum. De nieuwsberichten vermelden dat er een vrachtwagen staking in Frankrijk staat gepland. Veel wegen zullen worden geblokkeerd. Natuurlijk precies op de datum van hun geplande vertrek. Een slecht voorteken maar toch laten ze zich niet zomaar van hun plan afhouden. Op de kamers staan open koffers. Langzamerhand raken die gevuld met alles wat iedereen mee wil en mag nemen. Checklijsten worden afgestreept. Niet te veel want anders zal de auto het niet trekken. De pas ‘nieuwe’ tweedehands. Een Fiat Croma. Groot genoeg voor vierkinderen op de achterbank. Met een kofferbak waar wat in kan. De laatste betaling is gedaan en de verzekeringen geregeld. Een speciale reisverzekering voor, je weet maar nooit. En dan eindelijk is het zover. Op de grens van Nederland en België zullen ze wachten tot de vrachtwagenstakingen in Frankrijk zijn opgeheven. Het is zondag en de berichten zijn nog steeds hetzelfde dus besluiten ze een trip te maken net over de grens in België. Vakantie: dus beleef de dag. Het is rustig in het heuvelachtige gebied. Voor een kruispunt staan ze stil. Even overleg welke kan ze op zullen gaan en dan ineens een harde klap. De auto wordt met geweld naar rechts de weg op geslingerd. Voor hun ogen draait een kleine rode auto met een surfplank als een malle in het rond en blijft aan de overkant met de neus in de rijrichting staan. Het is doodstil in de auto.
En dan zijn stem:” Alles goed daar achter? Allemaal zitten blijven.” Hij probeert het portier open te maken maar die klemt. De oudste zit ook voor in en stapt gauw uit om hem erlangs te laten. Samen lopen ze naar de overkant. Ook de beide dames uit het rode autootje zijn gelukkig ongedeerd. Scheldend komen ze de auto uit. Heel snel komen er meerdere mensen op af. Ook de Belgische politie meldt zich. Er wordt wat heen en weer gepraat. Met een wit gezicht komt hij naar de auto terug. Met geweld trekt hij het portier open en pakt de bumper van de straat. Deze legt hij naast de auto. Dan steekt hij zijn hoofd naar binnen en zegt. “Zagen jullie die auto ook vliegen. Hij reed zo hardt die bobbel over dat er onder de surfplank veel wind kwam en hij werd daardoor onbestuurbaar en ging zweven. Met een knal landde hij op ons linker spatscherm. Dat was schrikken. ”Tegen de oudste zoon zegt hij:” Jij gaat foto’s maken. Ik vertrouw die lui niet. Ineens kunnen ze geen Nederlands meer en spreken alleen Frans. Ze zeggen dat wij de weg op zijn gereden ondanks dat zij op een voorrangsweg reden. Ik weet zeker wij stonden stil. Ik mag bij een mevrouw even met de ANWB bellen maar moet achterom want anders krijgt ze problemen met de buren. Er is hier een Taalstrijd en het helpen van Nederlandssprekenden wordt ze hier kwalijk genomen.” Dan vertrekt hij. Even later komt hij gehaast terug. Ook de oudste zit weer op zijn plek. Hij grist de bumper en de voor kentekenplaat van de stoep en mikt ze over de rugleuning. Kruipt achter het stuur en start de auto en geeft gas. “Allemaal stil. We moeten wegwezen hier. Hier krijgen we geen gelijk. We zijn Nederlanders. De mensen van de ANWB waarschuwen dat ik zomaar in hechtenis genomen kan worden. Dat mag hier zonder eerst verhoor. Een dringend verzoek kreeg ik: Wegwezen daar. Een hoop ellende dus. De vooras staat scheef dus het is moeilijk rijden. Ik neem de smokkelroute die we al eerder hebben gereden. Gelukkig dit stukje België-Limburg is voor ons bekend. Als we één keer over de grens zijn ben ik veilig. Het wordt een spannende rit. De kinderen op de achterbank zitten op de knieën om te kijken of ze gevolgd worden maar zien niets. Op het logeeradres nemen ze contact op met de Nederlandse politie en de ANWB. Op hun advies rijden ze driedagen later in een splinternieuwe Opel Vectra, de vervang auto, terug naar huis. Daar was inmiddels ook de Fiat Croma afgeleverd. Naar Frankrijk gaan ze niet meer, ondanks dat de stakingen opgeheven zijn. In overleg hebben ze een deel van de al betaalde vakantie teruggekregen en zijn voor één week naar een vakantiepark net over de grens in Duitsland vertrokken. Maanden later kwam er een politieagent aan de deur. Hij had een bevel tot aanhouding bij zich en wilde graag het hele verhaal horen. Voorlopig maar even niet naar België was zijn dringende advies. En tot grote opluchting van allemaal voegde hij eraan toe: “Met het bevel tot aanhouding doen wij in dit geval niets.” Inmiddels is het nu vijfentwintig jaar geleden. En nog! Een reisje naar of door België blijft een spannende actie. Deze vakantie zullen ze nooit vergeten.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
