Gastvrij Nederland in de klem of schikken we ons
Column door juffrouw Raadgever
Het is je vast niet ontgaan dat nu de basisscholen weer ‘gewoon’ aan de slag mogen er een ander gesprek op gang komt. Zo ook bij het hek van de school hier dicht in de buurt. Als ik langs loop zie ik een paar buurvrouwen met elkaar staan praten. O, ja keurig anderhalve meter afstand. Zeker. Dus het volume van het gesprek is ook wat harder dan normaal. Ze hebben het over de aankomende vakantie. Dichterbij gekomen word ook ik aangesproken. “En buuf heeft u ook al plannen voor de vakantie?” Ik moet ze teleurstellen. Wij hebben géén plannen gemaakt. Ook omdat de vraag van Minister Rutte is om niet tijdens de schoolvakanties erop uit te trekken als je niet gebonden bent aan die periode. Wij hebben dus tijd genoeg om later dit jaar nog iets te regelen. Komt er nog bij dat wij heerlijk buiten kunnen zitten. Op een dorp wonen heeft ook zo zijn voordelen. In een vakantiedorp dus helemaal. Wij zeggen vaak tegen elkaar: Wij hoeven niet op vakantie, kijk eens hoeveel mensen hier hun vakantie komen vieren. Hoe bevoorrecht zijn wij. Eén van de buurvrouwen vertelt dat ze pas contact had met een familielid die aan de kust woont. Ook zij waren op het thema vakantie uitgekomen en ze had ontdekt dat er nogal wat discussies zijn over het beleid van de regering. Er wordt gezegd dat je vrij bent om een vakantie in het buitenland te plannen. Ook zijn gasten uit het buitenland welkom. Graag zou ze zelf naar het strand vlakbij gaan maar vreest dat het er heel druk gaat worden. Vooral met buitenlandse gasten. Zeker na de afgelopen maanden van beperkingen. De horeca is zo blij dat ze weer omzet kunnen maken. Ze zegt dat Nederland in de klem komt te zitten wanneer er veel inwoners besluiten in Nederland op vakantie te gaan. Als dan ook de buitenlandse gasten onbeperkt kunnen komen wordt het dringen op de toeristische plekken. Anderhalve meter, hoe dan!”
Een ander punt is, dat het erop lijkt dat er nu een hele groep mensen is die hét niet zien of hét niet willen zien, dat dit vreselijke virus mensenlevens kost. De, zeker gerechtvaardigde, angst van alle ic-artsen en verpleegsters dat ze na de vakanties, als iedereen gewoon op pad gaat, mogelijk weer in een periode, lijkend op begin maart, terecht komen. Dag en nacht knokkend voor het leven van al die mensen die de pech hebben besmet te raken dankzij de onverantwoordelijkheid van anderen.” Haar gezicht wordt rood en er rolt een traan over haar wang. “Sorry hoor maar ik snap het echt niet. Wij zijn zo voorzichtig en een ander zal het voor je verpesten. Tuurlijk je wordt het zat, spuugzat om steeds rekening te houden met alle beperkingen. We kunnen niet eens naar de kerk. Ja in groepjes en dan zien we nog niet onze vrienden want hun achternaam begint met een letter in het begin van het alfabet en wij zijn een van de laatste letters. En dat reserveren voor een plekje vind ik ook een ding. Ik heb echt bewondering voor al die besturen die de mogelijkheden moeten bedenken om toch een beetje contact met hun leden te houden. Om het iedereen naar de zin te maken zal ze echt niet lukken ook al doen ze nog zo hun best”
Dan wordt het even stil. De andere buurvrouw ziet kans om nu ook iets te zeggen. “Who, het zit je wel hoog hé? Weet je, probeer het te accepteren dat het is wat het is dan krijg je het veel gemakkelijker. Iedereen heeft op dit moment al genoeg aan zichzelf en haar of zijn gezin. Wij kunnen er niets aan veranderen. Als je de uitspraken op de TV hoort weet je dat niet iedereen gelijk denkt en daar zullen we het mee moeten doen. Mijn advies is; maak je niet zo druk en doe wat jij denkt dat goed is. Als je zo doorgaat raak je helemaal overstuur en dat willen we niet.
Weet je waar wij naar toegaan, vervolgt ze lachend, naar Hinter Garden. Nee die heb ik niet van mezelf maar ik vind hem zo goed dat ik het maar gelijk thuis voorgesteld heb. We gaan vast ook fietsen en nemen een primus mee om een eitje te bakken voor op de meegebrachte verse bolletjes. Net als ik het vroeger deed met mijn ouders. Hoe lekker is dat, een warmgebakken eitje buiten. En dan moet er van takken een hut gebouwd worden. Zeker weten dat de kinderen dat geweldig vinden. Onze oudste dochter heeft een hangmat als pleister op de wonde gevraagd. Of ze die krijgt gaan we nog zien. En er moet natuurlijk een nieuwe BBQ komen. Wij gaan ervoor.” Kijkend op haar horloge zegt ze dat ze ervandoor moeten anders wordt het vandaag niets en kunnen we de kinderen zo weer mee naar huis nemen. We nemen afscheid. En weet je wat ik denk; dat er veel meer mensen naar Hinter Garden gaan. Ook leuk voor een keer wie weet kan het volgende jaar weer alles.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever